URTEAN ZEHARREKO XXV. DOMEKEA —B—

Jk 2, 12.17-20: Jainkoaren otsein bada, berak lagunduko deutso
St 3, 16—4, 3: bakezaleek bakea ereiten dabe
Mk 9, 30-37: Holango ume bati harrerea eginten deutsonak neuri egiten deust

Senideok. zelan iruditzen gaituen, gero, gaurko irakurgaiek! Esan daiteke gaur goizean idatzita dagozela. Eta gero uste izango dogu sinismen bizitzak ez daukala zerikusirik gure eguneroko bizitzaz. Jainkoaren esanetara jarri gura ez dogulako izango da; gure abiaduran ondo goazela uste dogulako izango da. Baina hortxe dagoz gure txikikeriak, haserreak, ezin-ikusiak, barru-garrazkeriak... Hortxe dagoz gure jokabidea eta izakerea salatzen. Ez ete deutsegu jaramonik egingo?

Lehenengo irakurgaiak, zintzoak aurrean erabiliak dirala esan deusku. Antxinako esaerea da gure artean: «On eginaren pagua, ate ostean palua». Eta gaur on egiteko baino txarrerako ez ete doguzan gertatzen gure seme-alabak, inork euren lepotik barrerik egin ez daian... Jainko Aita on-maitalearen seme-alaba gara, baina txarrerako, gogorkeriarako, besteen gainetik ibilteko edo besteak menpean hartzeko burrukatzen dogu...

Egoera honetan, ze frutu emon daike gure lanak, edo ze lorpen dau gure eskabideak? Esan deusku Santiagok bigarren irakurgaian: eskatzen ez dakigula, ez dogula ezer lortzen..., gure barrua ustelduta dagoelako. Baina ez dogu autortu gura.

Eta hor doa Jesus, bidean zehar, ikasleei argibideak eta azalpenak emoten... Baina hareen adimena, ustea eta amesak beste mundu baten dagoz, eta ez dabe ulertzen Jesusek dinotsena. Ez dabe ulertzen, ala ez dabe entzun ere gura? Ikasleen amesak handikeria eta agintekeria bideetan doaz. Jesusenak apaltasun, pobre eta baztertuen laguntasun eta erruki ta maitasun bidean doaz. Baina horri barre egiten deutsoela, holangoak aurrean erabiliak dirala-eta, ikasleek ez dabe entzun ere gura.

Eta Jesusek berean jarraitzen dau, ekintza horretan bere bizia galdu behar badau ere. Ondo galdua izango da. Onartuko dau Aitak. Baina gurea? Zelan emoten edo galtzen dogu gure bizia? Alkar maitasunean, zerbitzuan eta bizi-emotean, ala atseginkerietan lehertuta? Merezi dau guzti hau Ebanjelioaren argitan aztertzeak, gure seme-alabek hortxe edango dabe-ta, geure iturrietan, eta gure artean dagozan behartsu eta baztertuek ere bai. Gugan gurasoak, lagunak, laguntzaileak..., aurkituko dabez, eta ez ezezagunak, esplotatzaileak edo agintekerian diharduenak. Zabaldu deiogun, ba, gure bihotza Jainkoaren Hitzari:

Jesus Jauna: argi erakusten deuskuzu
jainkozalearen zoria: baztertua izatea,
eta gugan ulertezina edo onartezina aurkitzen dozu.
Badakizu gure sakonean ona gura doguna,
gure seme-alaben eredu eta lagungarri izan,
eta gure artean zuzenbidea eta bake bideak urratu;
baina ezagutzen dozu gure makaltasuna ere.
Emoiguzu, ba, jainkozaletasuna,
gure bizitzan zintzotasunari eusteko
geure eta gure inguruko guztien onerako.

URTEAN ZEHARREKO XXIV. DOMEKEA —B—

2006/09/17

Is 50, 5-9a: Jakizue Jaunak laguntzen deustala
Sal 145: Goratu eizu Jauna, orain ta beti
St 2, 14-18: Egintza bako sinismena hilik dago bere berean
Mk 8, 27-35: Nire atzetik etorri gura dauanak...

Senideok: sinismen erabagikorra eskatzen izan jaku aurreko domeketan, eta zehazten joan gara erabagikortasun hori. Geuretu ete dogu Jainkoak sinismenaren erregaloa egitean gugan jarrita eukan ustea, itxaropena? Ala uste dogu sinismena Jainkoari geure beharrizanetarako dei egitea dala? Sakondu daigun ikasturte honen hasieran, eta gaurko liturgiako irakurgaien arabera, sinismenaren erabagikortasunean: zer eskatzen deusku Jesusek bere jarraitzaile eta ikasle izateko?

Lehenengo ta behin, inoren sinismenaren suspertzaile lez, abadeak bere buruari ezarri behar izango leuskioz berbok; egizue, ba, otoitz bere alde, Jainkoaren Espirituak bultzatuz izan daiten besteon suspertzaile.

Lehenengo irakurgaiak, Jainkoaren otseinak zenbat sufritu behar dauan, Jainkoa bere ondoan egon arren, esan deusku. Guk, behar bada, hauxe esango geuke: zertarako behar dot, ba, penetatik askatzen ez nauan Jainkoa? Hausnartzekoa da. Zelango Jainkoa autortzen ete dogu, eta beste zelangoa bilatzen? Bat ete dira, gero?

Santiagok, sinismenak egintzetara eroan behar gaitula dinosku, bestela hilda dagoela. Eta zelango egintzak diran sinismenarenak ere esan deusku: behartsuenen menpe jarten gaituen egintzak dira. Bilatzen dogu zeintzuk diran gure ondo-ondoko beharrizanak, Jainkoa euretan zerbitzeko, geure hurkoenen alde eginez?

Ebanjelioak uxatu egin gura dauz gure esaldi potoloak, besteko barik eginak badira: zu Mesias zara, Jainkoaren Semea. Bai, baina ixi!, ez dalako jendeak uste dauan Mesias.

Zer, senideok? Jesusei egingo deutsogu jaramon, ala geure usteetan geldituko gara? Zelango Mesias, edo Jainkoa, edo sinismena, uste dogu? Jesusek eskeintzen deuskuna da? Begira zer esan deuskun: Nire atzetik etorri gura dauanak besteen alde hilteraino sufritu behar izango dau. Gertu gagoz, gero, besteen alde sufritzeko, gure izen ona jokoan jarteko, etxe-kalte izateko?

Ebanjelioaren ikuspegi honetan jarraitzeko, senideok, nagusien katekesia behar dogu; ezin geintekez domekako mezatxoagaz konformatu. Elizan, gure lekutxoetatik urten eta alkarte egiteko erak bilatu behar doguz. Inora joan barik, geure artean egin leitekez zerbitzuak, eta alkar adoretuz egingo doguz, ez abadea edo zerbitzariak kritikatuz. Ate-joka daukaguzan umeentzat katekistak izango geukez, edo gaztetxoentzat monitoreak; edo liturgia-talde bultzatzaile bat eukiko geuke, edo harrerak nork egin, ateak nork zabaldu-ixi, altara ingurua nork txukundu, errekaduak nork egin... Bakotxa berera egonda ez da egiten danona dana.

Jesus, esaldi potoloetan bulartzen gara
baina entzun-gor egiten deutsogu
bakotxak bere kurutzeari eusteari.
Geure usteetan bizi dogu gure sinismena
eta, seme-alaben egoereaz kezkaz egon arren,
lasai goaz geure martxatxoan, mormoxetan bada ere.
Ez ete deuskuzu, Jesus, larregi eskatzen?
Zeintzuk dira gure sinismenak emon beharreko
egintzak, eta bakotxak hartu beharreko kurutzea?
Emoidazu neure babes lekutik urteteko ausardia
eta alkarren onerako alkarregaz jokatzeko adorea.

URTEAN ZEHARREKO XXIII. DOMEKEA —B—

2006/09/10

1) Isaías 35, 4-7a
Sal 145
2) Santiago 2,1-5
Ebanj.: Markos 7, 31-37

Senideok: ezertarako asti barik bizi gara, presaka hara-honaka, baina meza-inguruko barealdi honetan gagoz Jainkoagaz hartu-emon gozoan jarduteko. Hitzegin deusku Jainkoak Idazti Deunetako pasarteetan, eta bihotz altxagarria izan dogu lehenengoa; Santiagorenak arretaz jarri gaitu gure jokabideren bat zuzendu guran, eta ebanjelioak erdi jota itzi gaitu. Zenbateraino egin behar ete dogu bat han agertzen izan jakun gor-mutuagaz?

Ez daigun pentsa elizara ez datozenak dirala gor-mutuak. Autortu daigun geu garala gor-mutuak, Jainkoari entzuteko aukerea izan eta, behar bada, entzun-gor egiten deutsogulako geure usteetan itxita; eta bildur guztiak uxaturik, eskatu deiogun zabaldu deiguzala gure entzumena eta esamena (belarriak eta mihina).

Bai, senideok. Oraingoan, harrigarria!, Jesus atzerritarren lurraldean ikusten dogu eta dakartsoen gor-mutuari ez deutso eskatzen, beste batzuetan lez, ez sinismenik, ez beragan uste osoa jarterik, ez ezer. Jende artetik atara, eta atzamarrak eta txistua eta aramear effatà berbea darabilz...

Gogoa!, senideok. Norberaren lokarrietatik askatuak izateko gogoa behar da. Gogoa badago, Jesusek askatu egingo gaitu, inoren txaloak edo esker ona itxaron barik. Baina gogorik ez dagoen lekuan Jesusek ezin jardun dau.

Hementxe daukagu, senideok, untzerik sartuena: ez dakigu autortzen gure pekatua, geu garala gor-mutuak, geuk behar dogula loturetatik askatuak izatea. Ez dogu uste horrela danik. Uste dogu, elizara ez datozenak, errezaten ez dabenak, edo madarikapen artean bizi direnak, edo gaizkileak, edo... neu ezik beste edonor dala bere txarkerietatik askatua izan beharrekoa. Eta eurekaitik egiten dogu otoitz, eskatzen dogu... eta lasai gelditzen gara.

Baina, egia esan, Jainkoaren berbea entzuten dogunean, haren esanetara jarten ez dakigu, birdurkilik; eta begi-belarriak itxi egiten doguz ez ikusteko, ez entzuteko, gure elizkizunen hozkeriaz ez jabetzeko; eta gure sinismenak eta jainkozaletasun egintzek ez dabela fruturik emoten ez dogu onartu gura, egiten dogula-ta geuri dagokiguna. Holan ete da?

Hortxe dagoz gure gazteak: ez dabe Jainkoaren beharrizanik somatzen (eta badakigu abadearen erruz ez dana; baina ez dakigu zer egin). Hor dagoz gure umeak: ez doguz Jainkoagana hurreratzen. Hortxe gagoz geu, sinismena alperreko gauzea ez ete dan uste izanik, ohikerian joan goazela...

Nork eroango ete gaitu Jesusengana, ezelango eskakizun barik entzumen-mihinak askatuko deuskuzanagana? Ez daigun esan hain arin, senideok, gura dogula; aztertu daigun gure jokabidea, eta autortu daigun zarratuegi (ixiegi) gagozela geure ohituretan-eta.

Nahikoa badaukagu besteekaitik errezateaz, edo gure arazoetan lagun egin deigula eskatzeaz, itsu-gor-mutu jarraituko dogu, bereizkuntzak egiten eta salbamen-askapenaren pozik barik. Gogoztatu gaitezan:

Jesus Jauna: eguneroko arazoetarako laguntza
eskatzen deutsut, eta eskerrak emon ere bai;
baina ez daukat argi zer dozun niretzako
eta ze gor-mututasunetik askatu gura nozun;
uxatu eidazuz bildur-ilunaldiak,
eta emoidazu argitasuna eta ausardia
zure berbara hurreratzeko
eta jainko-dohaietaz egunerokotasunean
jabetzeko eta poz hartzeko, eskerronean.